Cultuur, wind en zand, hiken en de Coromandel

De 2e blogupdate alweer. In de meeste hostels is er geen internet, en als het er al is moet er voor betaald worden. Vandaag wel weer gratis 100Mb, dus daar maak ik dan maar gretig gebruik van.
De blog updaten, alvast de White Island tour boeken enz. Heb vooral stukken van m’n dagboek gekopieerd, dus het is nogal een lap tekst geworden.

Mijn laatste blog eindigde in het hostel in Pahia. De volgende dag heb ik er een cultureel dagje van gemaakt. De auto bij het hostel laten staan en te voet met de ferry naar Russel, de eerste hoofdstad van NZ gegaan. Daar het oudste kerkje (1836) van het land bekeken en omhoog geklommen naar Flagstaff hill. Ik voelde die dag m’n onderbenen, en dan vooral mijn schenen goed. Zal wel door het gebrek aan heuvels in Nederland komen. Anderhalf uur later de ferry weer terug gepakt en naar de Waitangi Treaty Grounds gegaan. Misschien wel het belangrijkste culturele punt in NZ. Hier werd in 1840 het verdrag getekend wat voor de Engelsen betekende dat ze het land van de Maori kregen in ruil voor het beschermen van de Maori en de ruilhandel. De Maori interpreteerden het echter (door wat vertalingsfoutjes) dat de Engelsen het lenen, een punt wat deze dag nog steeds discussies oplevert. Ik vond het erg indrukwekkend. Het terrein bestaat uit een informatiecentrum, een stuk bos waar er namen en uitleg staat bij de verschillende bomen en planten, het Treaty house, meeting house (Whare runanga) , de flagstaff en de Waka (kano). De (gigantische) flagstaff staat op de plek waar de Waitangi Treaty getekend is, en ik moet zeggen dat ze daar een verdomd mooi plekje voor uitgezocht hebben met uitzicht op de Bay of Islands. Het meeting house en de Waka zijn in 1940 ter ere van het 100-jarige jubileum gemaakt. Beide zijn ze prachtig gemaakt en de oorlogs kano (Waka Taua) is met 35m de grootste Waka die er is.
Vanuit Waitangi voor het eerst getankt, en dat ging gelukkig goed. Autotje rijd mooi zuinig, want ik moest er 20liter ingooien en heb al 340km op de teller staan. Nog even een stop gemaakt bij de Haruru falls, maar deze vielen een beetje tegen. Aangezien dit alles binnen een km of 10 was werd het tijd weer een stuk te rijden. Ben doorgereden naar Pukenui waar ik in een heerlijk rustig hostel zat. Ik kwam er als eerste aan, na mij is er nog een Brit (Tom), een duits stel en een (ik denk) scandinavisch, erg achterdochtig, stel dat niet echt snapte hoe een hostel werkt gekomen. Heb ’s avonds nog wat met Tom gekletst en onze plannen van het begin van de volgende dag kwamen aardig overeen, grote kans dus dat we elkaar nog wel tegen zouden komen.
Het was een heel erg wisselende dag qua weer en heb zowel keiharde plensbuien en stormachtige winden als heerlijke zon gehad.

Het thema van de dag was “wind”, wat kan het hard waaien zeg. En zand, overal zand. Nu, een dag later kom ik het nog tegen. Heb het denk ik ook in m’n longen zitten, want zodra ik beetje flink gehoest heb loop ik weer op zand te kauwen, weet niet of dat gezond is.
Nog steeds in de regen en zware bewolking de laatste 75km richting Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het land. Toen ik er bijna was zag ik dat Tom me bijgehaald had en achter me reed, dus vanaf de parkeerplaats samen naar de vuurtoren gelopen. Inmiddels was het wel droog, maar was het nog steeds koud en waaide het hard. Tom in z’n shorts en op z’n flipflops, Britten zijn raar. Kwamen ook nog iemand tegen met snowboots aan, en iemand die een deken omgeslagen had, zo’n beetje de andere uiteinden van het extreme. Eenmaal aangekomen bij de vuurtoren ging zowaar het zonnetje nog even schijnen, wat een perfecte timing weer! Even wat foto’s gemaakt en toen weer terug. Na overleg toch besloten dat we het sandboarden wilden proberen, op de duinen leek de zon ook te schijnen. Dus richting Te Paki sanddunes gereden en jemig wat een gigantische duinen, daar waren de duinen in de Sahara niks bij. Samen 1 sandboard gehuurd en ik ben als eerste naar boven geklauterd. Onderweg begon het steeds harder te waaien en moest moeite doen mn board vast te houden en te blijven staan (dat laatste is niet altijd gelukt). Op een gegeven moment was het 2 stappen omhoog en 1 stap terug. Eenmaal gezandstraald en een mond vol zand boven gekomen was het toch wel echt verdomd steil. Het boarden was wel erg tof en als het goed is krijg ik nog een filmpje via fb van Tom. Na beide 2x naar boven geweest te zijn vonden we het wel weer genoeg geweest. Je kunt echt goud geld verdienen als je daar een liftje oid bouwt.
Inmiddels was het 12u en moest ik nog helemaal zakken naar Omapere, een kleine 200km nog. Wilde eigenlijk nog naar 90 mile beach en een ander strand wat door de silica superwit is, maar het regende en waaide nog steeds, dus besloot ik maar door te rijden, dan zou ik ook weer mooi op tijd een hostel kunnen zoeken. Vervolgens in Kataia boodschappen gedaan bij de pak ’n save en vervolgens ook maar weer getankt met 4ct/l korting die ik verdiend had met het boodschappen doen. Daarna weer de twin coast highway opgepikt. Was weer een leuke route al regende en waaide het nog steeds. Ben verder ook niet meer gestopt en lekker doorgereden. Moest nog wel een ferry over en uiteraard kwam ik daar niet echt lekker getimed aan en moest ik 40min wachten. Ach ja, mooi de tijd om te kijken waar ik zou gaan slapen en een stukje te lezen over de route van de volgende dag. Ik was om 16.45u bij het hostel. De auto stond uit de wind, dus meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt hem een beetje op te ruimen en de achterbak wat in te richten. Tasje met eten, tasje met non-food, tasje met koelkast-eten, tasje met losse meuk wat mee naar binnen moet. Kortom, ik kom wat tasjes te kort. Volgende keer bij de boodschappen mn eigen tas maar niet meenemen, ze delen daar namelijk nogal graag tasjes uit (pakken het zelfs voor je in). Vandaag niet de fout gemaakt door na de vroege aankomst in het hostel te blijven. Ben na het douchen weer de hort opgegaan. Wist dat er hier in de buurt wat korte wandelroutes moesten zijn. De I-site (VVV) was al dicht, maar zoveel wegen heb je hier niet. Uitkijkpunt was maar een paar kilometer van het hostel en was bij de ingang van de gigantische baai/haven/inham waar ik aan zit. Prachtig uitzicht, al waaide het ook weer snoeihard en is het maar een graad of 13. Ben blij met mn fleece en windbreaker. Kwam ook weer in een buitje terecht, maar met het zonnetje op de achtergrond leverde dat een prachtige regenboog op, waarvan ik beide uiteinden kon zien. Vervolgens nog op zoek gegaan naar de pot goud (de andere was in zee), maar helaas niet gevonden. Om 19u was ik weer terug in het hostel en heb lekker gekookt. Uiteindelijk nog 2 Zwitsers gekomen, maar dus weer erg rustig en een kamer voor mezelf.

Vrijdag stond er een rijdag op het programma, bij aankomst stond er 413km op de teller, wat neer komt op ruim 6u rijden. Gelukkig het geen straf om hier te moeten rijden. Het is echt vakantie, want ik heb s’ochtends zowaar een ontbijtje gemaakt. Toast met kaas, koffie en een sapje. Vanochtend van Sue (eigenaar van het hostel) gehoord dat het weer van de afgelopen en komende dagen een stormfront is wat eerst het zuidereiland geteisterd heeft en als het goed is moet het einde nu in zicht zijn. Met haar mijn plannen voor de dag doorgesproken en ze heeft me wat nuttige tips voor onderweg gegeven. Zo moet ik zorgen dat ik voor 16u Auckland voorbij ben, anders staat het er helemaal vast en ga ik er ruim 2u over doen. Ze vermoedde dat ik alleen even bij de grootste Kauri-boom langs kon en dan meteen door zou moeten rijden. Ik ben uiteraard koppig geweest, want volgens mijn berekeningen moest ik daar wel wat langer rond kunnen slenteren. Het is verder allemaal goed uitgepakt, want was na een kleine file om 14.30u om 15u Auckland voorbij.
Na een minuutje of 20 rijden was ik bij het Waipoua forest en de eerste stop is meteen de grootste Kauriboom, op zo’n 5 minuutjes van de weg. Erg machtig om te zien. Daarna naar een parkeerplaats waarvan ik naar meerdere bomen kon wandelen. Waren leuke wandelingen, echt een subtropisch bos. Het is net of je door Burger’s Bush loopt, maar dan koud, want het was denk ik een graad of 13. Ik had echt weer super mazzel met het weer, want tijdens het wandelen was het droog en zodra ik de auto in stapte begon het weer te regenen. De weg door het bos is 18km lang en ik denk dat als je 20m rechte weg had het veel was.
Daarna vooral veel heuvels met weides (incl koeien en schapen) gezien, wat er in de zon vast prachtig uitgezien had. Op aanraden van Sue in Dargaville nog even getankt en doorgereden naar Matakohe, een gehucht bestaande uit het Kauri-museum, een postal office, een school, een kerkje en 2 koffietentjes. Ik had geen tijd voor het museum, maar even rustig een bakkie koffie gedronken met een stuk koek erbij en de benen gestrekt door het kerkje en het postal office te bekijken. Vervolgens de auto weer in om het stuk tot voorbij Auckland te rijden. Ik liep wat voor op schema en heb daarom de SH16 genomen ipv de SH1, deze had ik namelijk op de heenweg al gereden. Rond Auckland is het zowaar een 3-baansweg met een heleboel op- en afritten, maar alles is hier superduidelijk aangegeven, dus ook dit was weer geen probleem. Na Auckland een stuk van de Pacific Coast Highway gereden en iets na 5en aangekomen in Thames. Het hostel voor 2 dagen geboekt. Voor de eerste nacht was er geen dorm-room meer beschikbaar, dus dan maar luxe (en duur) een singleroom en zaterdag verhuizen naar de dorm. Weer een leermomentje, want ik had er niet op gerekend dat er geen bed meer was, en had dus geen alternatief voorbereid. Achteraf gezien had ik misschien beter naar een ander hostel kunnen rijden, maar dat is iets voor de volgende keer.

Mijn plannen in de Coromandel zijn wat aangepast, zaterdag ipv het fietsen een flinke hike van 6 uur gemaakt naar The Pinnacles en zondag per auto de rest van het peninsula verkennen.
De hike heeft het 6u in de auto zitten van vrijdag mooi opgeheven. Ik was gesloopt toen ik terug kwam.
Bij het informatiecentrum gezien dat het weerbericht wat beter is dan de afgelopen dagen, al gaat het smiddags slechter worden en weer regenen. Met een graad of 19 beneden en een graad of 14 boven. Vanuit het infocentrum was het nog 9km over onverharde (niet onderhouden) weg. Dat was dus geconcentreerd rijden en vooral veel gaten ontwijken.
Als ik voor ik aan de tocht begon had geweten hoe zwaar het zou zijn was ik er denk ik niet aan begonnen, maar ben uiteindelijk wel blij dat ik hem gedaan heb. Het eerste kwartiertje begon redelijk rustig, maar daarna begonnen de tredes, heel veel tredes. En dan niet mooi vlak, maar ongelijk en erg hoog. Dit ging zo anderhalf uur door en heb me onderweg vaak afgevraagd of het wel verstandig was wat ik deed, vooral met het besef dat ik het op de terugweg ook weer naar beneden moest lopen, iets waar m’n knieen niet dol op zijn.
Na ruim 2u kon ik de Pinnacle zien die ik nog wilde beklimmen. Nog even gelunched bij de Dancing Camp Dam, een van de dammen die de houthakkers van 1918-28 gebruikten om de gekapte Kauri-bomen tijdens hoog water te vervoeren (de dammen werden dan open gezet). De lucht begon steeds meer te betrekken, dus snel door gegaan richting The Pinnacles, nu ik er was wilde ik hem beklimmen ook, het zou zo’n 45min duren. Wist van tevoren dus al dat ik er niet echt uitzicht zou hebben, maar uiteindelijk bleek het er doodeng te zijn. Maar voor ik boven was eerst nog weer heeel veel traptredes te beklimmen, 558 om precies te zijn. Hoe hoger ik kwam, hoe harder het begon te waaien, op sommige stukken moest ik echt timen wanneer ik mijn voet verzette, want zodra ik mn been optilde werd ik zowat omver geblazen. Toen begon het echte werk, 2 ladders. Of dat nog niet eng genoeg was werd het met die harde wind nog 100x enger. Veel erger kon het nu toch niet worden dacht ik. Wel dus. Ben blij met m’n paar jaar klimervaring, anders was ik zo vlak voor de top denk ik toch omgedraaid. Het was namelijk echt klimmen, met af en toe wat stalen treden in de berg geboord om je aan vast te kunnen houden. En dit alles nog steeds in snoeiharde wind. Ik moest m’n lichaam echt dicht bij de berg en de grond houden, want als ik een beetje uitstak verloor ik m’n evenwicht. Eenmaal boven op een houten plateautje aangekomen moest ik me letterlijk vasthouden aan het hek om niet weg te waaien. De Lonely Planet zegt over het uitzicht “the views from the summit are among the best in the area; you can see the entire Coromandel Peninsula, from Mt Moehau to Mt Te Aroha”. Ik zal het maar geloven, want zelf kon ik het niet zien. Weer snel naar beneden want de wolken kwamen steeds lager en ik had dus echt geen zin om daar in de regen te zitten! De heenweg was vooral conditioneel heel zwaar (ik heb duidelijk geen conditie), maar de terugweg was erg zwaar voor mijn knieen en ik moest er ook veel geconcentreerder bij blijven. Dat inmiddels alles natgeregend was hielp er natuurlijk ook niet bij. Uiteindelijk was ik na een kleine 6u met blubberbenen weer terug bij de auto. Ook mn vingers en handen waren helemaal dik van het naar beneden hangen. Jammer genoeg de laatste 5min nog in een plensbui gezeten waardoor ik ook nog eens zeiknat met de airco aan in de auto moest zitten. Uiteindelijk zijn het 18kms klauteren geweest.

Vandaag per auto de boel verkend, m’n lijf voelt verassend goed al merk ik met de kleine wandelingetjes wel dat ik gisteren een stuk gelopen heb.
De dag weer eens met een domme actie begonnen, het zal eens niet zo zijn. Was redelijk op tijd de deur uit, maar kwam er na 3 kwartier rijden achter dat ik mijn jas was vergeten. En ik dacht nog toen ik hem ophing achter de deur dat het een risico ging zijn. Dus dat was weer de eerste 1,5u en 60km aan benzine verspild.
Gestart in Thames, via de Tapu-Coroglen road naar Coroglen. Van de 30km waren er 25km gravelroad. Inmiddels heb ik het rijden in de heuvels en op gravel aardig door en kan ik aardig bijbenen met de locals. Halverwege de weg nog een uitstapje naar een Kauri-boom gemaakt met vierkante stam. Hier was waar ik erachter kwam dat ik m’n jas vergeten was. Prachtige route dwars door het Coromandel Forest waar ik misschien 2 anderen tegen gekomen ben. In Coroglen in een of ander beroemd tavern mijn koffie gedronken. Vervolgens naar het noorden om daar via de 309 Rd weer terug naar het westen richting Coromandel Town te rijden. Ook een prachtige onverharde route met wat korte wandelingetjes naar Kauri-bomen en een waterval. In Coromandel Town de Driving Creek Railway gedaan. Een tochtje van een uur met een klein treintje dat ooit aangelegd is om de klei uit de berg naar beneden te verplaatsen door een of andere beroemde pottenbakker. In 1990 moest die vanwege geldproblemen toeristen gaan vervoeren. Dat jaar heeft die 1500 mensen vervoerd, inmiddels zitten ze op ruim 1 miljoen. Het gebied was helemaal ontdaan van bomen, maar inmiddels zijn er weer een paar duizend native trees geplant. Er stonden dus allemaal jonge Kauri’s, niet van die reuzen die ik afgelopen dagen gezien heb.
Na Coromandel Town de SH25 verder vervolgd naar Whitianga. Onderweg nog naar New Chum’s Beach (een van de mooiste strand van NZ) gegaan. Het is een half uur lopen vanaf het eind van de weg, waarbij je eerst door een riviertje moet waden. Groot bord waarschuwde me echter dat het afgeraden werd 2u voor en na hoogtij te gaan. Uiteraard had ik geen idee hoe laat het hoogtij was, dus heb ik het maar over geslagen. Was weer redelijk op tijd bij het hostel. Bed geclaimd en nog even over het strand en door de stad geslenterd.

Het zijn weer afwisselende dagen geweest en als ik zou actief blijf doen kom ik nog afgetraind terug ook.
Ik zie dat het weer een ellendig lang verhaal geworden is, maar dat is een bekend probleem van mij. En dan heb ik het zelfs nog wat ingekort. Misschien ga ik de volgende keer toch maar proberen het nog wat korter op te schrijven.