Oost, West, Midden, Zuid

Zie dat ik alweer een ruime week achterloop met mijn blog, dus snel weer een update. Toen ik jullie voor het laatst verliet zat ik nog aan de oostkust, sindsdien ben ik overgestoken naar de westkust, en via het midden vandaag op het zuidelijkste puntje van het noordereiland gestaan. Er is dus alweer een hoop gebeurd tijdens de reis.

Nadat ik Tokomaru Bay verlaten heb heb ik onderweg Emma opgepikt in Gisborne om samen de komende 1,5 dag het Te Urewera NP te doorkruisen. De eerste dag een wandeling van 2u langs de Opoti coves gelopen. Was een leuke route langs en stukjes door grotten, nog een hilarische spooky foto gemaakt. Het viel ons ook op dat er nergens hekjes of dergelijke staan en ze er maar op vertrouwen dat je zelf slim genoeg bent om niet van de klif af te knikkeren. We hadden onderweg af en toe al wat zicht op het meer, al was het wel weer bewolkt. We hadden accomodatie geboekt, maar toen we daar aankwamen hadden ze geen backpackers meer vrij dus kregen we een cabin voor dezelfde prijs. Zelfs 2 kamers, eerst lekker decadent een kopje thee op de veranda gedronken, gewoon omdat het kon.
De volgende dag begonnen met een wandeling van Lake Waikaremoana naar Lake Waikareiti van een kleine 3u. Vervolgens de volgende 75km over onverharde weg door het park. Eerste 10km om de halve minuut gestopt voor een fotomomentje, heel handig een passagier die telkens ‘stop’ roept als er uitzicht is, dan kon ik gewoon op de weg letten. Na een aantal uur waren we het park uit en het plan is gisteravond veranderd, Rotorua stond weer op het programma, wilde namelijk toch het Tamaki Maori Village doen. Dus zodra we weer telefoonbereik hadden het hostel waar ik de vorige keer zat gebeld aangezien ik wist dat zij met een flinke korting konden boeken. Scheelt toch weer $22. We hadden bij aankomst nog 1,5u voor we ons moesten melden, dus even lekker gedouched en nog even wezen souvenir-shoppen in de stad. Heb de benodigde pet gekocht, eentje met een Tui erop, blijft mn favo vogel.
De Tamaki Maori Village was echt geweldig. De route van 20min naar het dorp in onze Waka op wielen uitleg gekregen wat we konden verwachten en hoe ons te gedragen. Een aantal Maori-woorden geleerd en een chief gekozen. Dit werd ‘hief Jack from the UK’. Aangekomen bij het dorp werden we ‘verwelkomt’ door de lokale stam. Een erg indrukwekkend gebeuren en ik kan me voorstellen dat als je daar als vreemdeling komt en het voor het echie was het een enge ervaring is. Het vredesoffer werd geaccepteerd, de hongi (groet) uitgevoerd en we mochten het dorp betreden. Eerste deel bestond in groepjes langs verschillende huizen waar de verschillende ambachten en tradities interactief uitgelegd werden. De mannen leerden ook de haka. Erg leerzaam en leuk gedaan. Vervolgens nog even snel op de foto gegaan met een van de krijgers (incl uitgestoken tong en grote ogen) en naar het volgende stuk waar we konden zien hoe onze hangi uit de grond kwam. Het zag er heerlijk uit, moesten alleen nog 25min wachten zodat ze het buffet voor ons klaar konden maken. We werden in die tijd vermaakt met show, dans en uiteraard een haka. Ook weer heel gaaf. Daarna na het gebed heerlijk kunnen (onbeperkt) kunnen eten. Ik had nog nooit zoete aardappel (kurawa) op, maar het was heerlijk. Volgens een zweeds meisje aan onze tafel is het gefrituurd ook erg lekker, dus dat moet ik nog maar eens proberen deze reis. Het natafelen bestond uit zang en uiteindelijk mochten/moesten we ook allemaal meezingen. Om 22u weer in onze eigen bussen en de vervolgens moest Chief Jack beginnen met een liedje te zingen, zo gingen ze elk land langs en helaas waren wij nederlanders maar met zijn 2en. Zie dan maar eens snel een liedje te verzinnen waar je alle tekst van kent. Het is uiteindelijk slaap kindje, slaap geworden. De duitsers deden hun volkslied, maar zij waren dan ook weer duidelijk in de meerderheid. Nog ‘the wheels on the bus go round’ gezongen incl alle bewegingen (horn, wipers), nog 3 rondjes over de rotonde en we waren weer bij ons oppikpunt. Superavond gehad, en ik ben erg blij dat ik ervoor terug gegaan ben.

Dinsdag naar Waitomo vertrokken voor de Waitomo Glowworm caves. Er zijn heel wat opties voor tours (nat en droog, van een half uur tot 7u) bij heel wat verschillende bedrijven. Uiteindelijk voor een veilige optie gekozen en een combitour van de Ruakuri cave en de Glowworm cave te doen. Er was nog plek bij de tour van 13.30 in de Ruakuri cave (deze gaat om de 2u, duurt 2u en mogen maar 18 mensen mee). De glowwormcave-tour gaat elk half uur en is plek zat, dus die ging ik erna doen. Dit gaf me nog een uurtje om een overnachting te zoeken en was meteen bij het eerste hostel raak. De tour was leuk, kreeg duidelijke uitleg over de grotten en het ontstaan ervan, ook mocht je in deze grot foto’s maken (zonder flits). Je kwam ook up close en personal met de glow-worms, welke eigenlijk maden zijn. Maar glow-maggots klinkt niet echt aantrekkelijk. Mooi om te zien dat het in het donker gewoon een lichtgevend blauwgroen puntje lijkt, maar er een zijden draadje onder hangt die als vliegenvanger gebruikt word.
Vervolgens de glowworm cave gedaan. Ik was achteraf blij met mijn volgorde. Bij de Ruakuri cave kreeg je veel uitleg over de grotten, het ontstaan ervan en de verschillende limestone vormen en formaties. Ook kon je met je neus bovenop de gloeiwormen zitten. De glowworm cave was meer algemeen en de grote attractie was vooral het feit dat er heeeeel veel gloeiwormen bij elkaar zitten. De tocht in het bootje was in absolute stilte en echt een bijna magische ervaring.
Deze dag ook voor het eerst uit eten gegaan. Heb nu ook waar ik al een beetje bang voor was de smaak goed te pakken en heb al vaker buiten de deur gegeten.

Woensdag van Waitomo over de Forgotten World Highway naar Stratford gereden. Begon de dag weer in de regen maar had mijn hoop een beetje gevestigd op het wisselend weer hier. Om 10u was ik bij de start en in de startplaats nog even getankt (zou de komende 150km niet meer kunnen), boodschappen gedaan en naar de I-site, had namelijk nog geen foldertje van de Forgotten World Highway. Daar zag ik dat ik ook in het bereik van mijn gratis wifi van mn Nzse nummer zat, dus even in het koffietentje gaan zitten met de map van de komende 150km en mijn internetverslaving vullen. Na 1,5u en steeds mooier wordend weer begonnen. In theorie kun je de route in 2,5u doen. Ik heb er 5,5u over gedaan. Prachtig landschap en vooral heel veel schapen. Heb zelfs nog even een kwartiertje file-gereden. Niet je standaard nederlandse file, maar een file achter een kudde schapen aan. Ging gepaart met een hoop gefluit (van de boer), geblaf (van de honden) en geblaat (van de schapen), erg leuk om te zien. Nog een uitstapje van 20km heen en 20km terug naar Damper Falls gemaakt. Daar gelunched, kreeg nog een krantje van de postbode, dan had ik wat te lezen. De wandeling naar de waterval was zo’n 20min. Een pad is er niet echt, vooral oranje pijlen volgen door de weilanden. Prachtige waterval, de op een na hoogste van het noordereiland, en uiteraard weer geen kip te zien. In Europa had er op zijn minst een ijscokar, giftshop en parkeerterrein geweest.
Weer terug naar de Highway gereden en vervolgens nog even een uitstapje naar het buitenland gemaakt, de republiek van Whangamomona (inw 30). Een gehucht van een paar huisjes en vooral wat informatieborden. Op de verschillende natuurlijke zadels in de heuvels zou ik zicht hebben op de 3 grote vulkanen van het noordereiland. Op een gegeven moment kon ik met veel moeite Mt. Ruahapeu (de grootste) zien en naarmate ik dichterbij het einde kwam kwam ook Mt. Taranaki in beeld. Heb Mt. Tongariro nooit gezien, en ze sowieso niet alle 3 tegelijk. Om 5u aangekomen in het hostel, had niet zo’n goede beoordeling, maar het is maar voor een nacht. Bij aankomst snapte ik wel waarom, het is een oud aftands convent, en volgens mij de afgelopen 40 jaar geen onderhoud meer aan gepleegd. Het was een eng hostel, maar de prijs was wel leuk. Was er ook weer in mijn eentje.
Vervolgens nog snel richting Dawson Falls voor een wandeling op Mt. Taranaki. Aangezien die nu niet in de wolken zat moest ik daar maar gebruik van maken, hij kan namelijk op elk moment voor dagen verdwijnen. Was nog een klein half uurtje rijden en ik zat aan de schaduwkant, wat voor de foto’s van de watervalletjes dan wel weer een voordeel was. Nog een tijdje op de uitkijktoren met een Kiwistel gekletst. Erg leuk om zo van elkaar te horen hoe je over elkaars land denkt (hij was in Amsterdam, Den Helder en Madurodam geweest). Aangezien ik pas om 20.30u terug was in het dorp vond ik het tijd voor take-away frietjesdag. Weer vroeg naar bed voor een vroege wekker.

Inmiddels donderdag en het weer was weer bagger. Kon aan mijn kant de berg nog zien, maar had met Emma afgesproken bij het Visitor Centre aan de andere kant om daar een wandeling te doen en daar was het flink bewolkt. Was daar tegen half 9 en we zijn na wat info en advies ingewonnen te hebben vertrokken voor een route van 2-3u richting de top van de berg. Weer een prachtige route waar we eerst door het bos wandelden en na een 1,5u bij 1vd DOC-hutten die in het park zijn aankwamen. Lijkt me erg gaaf om een keer in zo’n hut te overnachten, wie weet op het zuidereiland. Daar even wat gerust en gegeten en gehoopt op wat opklaringen. Vanuit hier zou je namelijk fantastische uitzicht op de top hebben. Helaas gebeurde dit niet en onze weg over een richel verder naar boven vervolgd. Weer honderduzend traptredes verder kwamen we op ons hoogste punt. Nog even een kwartiertje gewacht en op het beste moment foto’s gemaakt. Vervolgens weer naar beneden en net op tijd, want het begon weer te regenen. Mijn eerste koelkastmagneetje gekocht, weet ik meteen hoe het eruit ziet met mooi weer. Emma daar achtergelaten en om 13u naar beneden gegaan, ik had nog heel wat kilometers voor de boeg. Toch nog het rondje om de berg gereden in de hoop dat die nog goed in zicht kwam. Heb alleen heel de berg vanaf het moment dat ik beneden was niet meer gezien. Flink doorgereden en ruim 350km later aangekomen in National Park Village. Kreeg te horen dat morgen de shuttles naar de Tongariro Crossing niet rijden aangezien de weersvoorspelling erg slecht is (zelfs sneeuw). Boek nr 2 is ook alweer uit, gaat hard zo.

De vrijdag was inderdaad shitweer, dus eerst vanuit mijn warme bedje het een en ander aan foto’s, filmpjes en verslagen bijgewerkt. Rond een uurtje of 11 begon het een beetje op te klaren dus om 12u op pad gegaan richting Turangi. Ik kon zowaar een beetje de voet van de berg zien, iets wat gister totaal niet kon. Ben niet helemaal goed gereden, dus met een beetje een omweg van een extra 50km naar Turangi gereden. Daar bij de I-site nog 3 ansichtkaarten gekocht. Het was lekker weer (beneden tenminste), dus bij de bakkerij een koffie en meatpie gehaald en op het terrasje de kaarten naar opa en oma geschreven. Het weer werd weer slechter en zodra ik uit de supermarkt kwam was het alweer aan het plenzen. Nog even getankt en nu wel via de goede route terug. Had in de I-site gehoord dat de weersvoorspelling voor morgen ook niet heel goed was en dat 1 bedrijf de crossing al afgelast had dus zag het al somber in. Terug in het hostel even gekeken hoe ik mn laatste dagen hier zou vullen en of ik eventueel nog een dag zou kunnen wachten. Daarna aan de hosteleigenaar gevraagd of het door zou gaan en hij zei van wel, dus ik ben benieuwd. Hij vroeg nog even of ik van plan was hem in jeans te lopen, er zijn schijnbaar nog mensen die dat doen en/of slechte schoenen aan hebben. Is ook de reden dat ze een paar jaar geleden de naam veranderd hebben en het ‘alpine’ ertussen gezet. Omdat die makkelijk te bereiken is denken veel mensen dat het ook een makkelijke tocht is. Aan gezien het ijskoud is in het hostel meteen maar even gevraagd of ik de kachel aan mocht steken, dat mocht dus heb een poging gedaan. Lukte helaas niet helemaal geweldig. Na een kwartier kwam die ook maar eens kijken hoe het ging. Het feit dat ik een meisje was was genoeg reden dat het niet lukte.
Inmiddels is het inderdaad wat drukker en heb ik 2 kamergenoten. 2 Duitsers, Kay en Marco. Morgen gaan zij de crossing ook lopen, dus we hebben afgesproken samen te lopen.

Zaterdag, het is zover, de dag van de crossing. Het was droog, maar daar was het meeste ook wel mee gezegd. De crossing gedaan, en ook gehaald, maar het was wel loeizwaar en mijn knieen verklaren me voor gek. Toch zal ik ooit nog een keer terug moeten om hem in beter weer te doen, heb nu namelijk helemaal niks gezien. Het is dat er af en toe een bordje stond waar we waren, anders had ik je het niet kunnen vertellen. We begonnen al in de bewolking en snel na de start nam de wind toe en de temperatuur en het zicht af. We kwamen ook al snel de eerste terugkomers tegen die omgedraaid waren. Hoe verder we kwamen hoe erger het werd, vooral door de wind en de superscherpe sneeuw. Het was flink klimmen dus koud had ik het niet. Gelukkig kwam de wind op de rug waardoor het nog wel te doen was, als het andersom geweest was was ik ook omgedraaid. Ook nog mensen in slechte kleding tegen gekomen en een stel aziaten terug gestuurd, want die waren echt niet voorbereid met alleen een muts, een trui, jeans en allstars. Vond het al knap dat ze zo ver gekomen waren. Uiteindelijk bij crater lake aangekomen liepen we een beetje uit de wind en konden we wat bijkomen. Zelfs sneeuwballen gegooid, we waren nog vrolijk aangezien we dachten het ergste gehad te hebben. Daarna was het weer vol in de vuurlinie en ik baalde dat ik geen handschoenen had. Moesten op een gegeven moment ook een metalen ketting vasthouden, toen van Marco een handschoen gekregen, heerlijk. Dat de rest van de tocht zo gehouden en af en toe van handschoen gewisseld, was hem hier heel dankbaar voor. We hebben totaal niks van de omgeving gezien, maar je was al druk zat met overend blijven en het volgende paaltje zoeken voor de juiste route. Heel af en toe hadden we iets meer zicht, dus heb wel wat meren gezien, en zeker geroken. Nog even achter een flinke rotsblok geschuilt om snel wat te eten en drinken. Marco en Kay hadden gloeiend hete thee bij zich, heerlijk! Toen we weer begonnen te dalen en uiteindelijk onder de sneeuwgrens uitkwamen hadden we zowaar wat zicht en konden lake Taupo en Lake Rotoraitere zien. Na een ellendig lange afdaling van 8km waren we na iets meer dan 6u beneden.
Heerlijk warme douche genomen en toen me op de bank genesteld met een boek, chocolade en chips. De jongens gingen nog even naar de winkel om inkopen voor hun avondeten te doen. Heb zelfs het haardvuur zelf aangekregen nu ik les gehad heb. Na mijn schranspartij toch ook maar even mijn eten weggewerkt (had er eerder over nagedacht en nog pasta van 2 dagen terug over gehouden). Hoefde het alleen maar even op te piepen, ideaal. Om 17.54u ging de sirene nog af, maar aangezien niemand echt reageerde en er ook niemand uit de receptie kwam rennen hebben we het ook maar genegeerd, geen spannende vulkaanuitbarsting dus (niet dat we dat hadden kunnen zien). Met heel veel moeite duf voor de tv gehangen (wilde om 20u al gaan slapen) en het uiteindelijk kunnen rekken tot bijna 22u.

Aangezien het weer een hele lap tekst geworden is en bedtijd bewaar ik de avonturen van vandaag voor een volgende post. Vandaag zou een simpel reisdagje zijn, maar er is uiteraard toch weer van alles gebeurd, helemaal prima zo!