Bank's Peninsula en de terugreis

Laatste update in het buitenland. Zit inmiddels in Hong Kong, dus heb de helft van de terugreis er alweer opzitten. Tis momenteel 6.30u, pikdonker buiten en alle winkels zijn nog dicht. Zie er blijkbaar ook nog crimineel uit vandaag, want zowel in Auckland werd ik eruit gepikt voor een extra controle en drugswap en hier in Hong Kong ook weer. Uiteraard ben ik een brave burger en mocht ik weer gaan.
Bij aankomst in Hong Kong moesten we zelfs even blijven zitten om eerst het ambulancepersoneel binnen te laten, dat was voor mij ook een eerste, blijkbaar iemand onderweg niet goed geworden.
De eerste 2 vluchten waren prima. Van Christchurch naar Auckland had ik een raamplaats, dus nog een beetje van het land kunnen zien. Van Auckland naar Hong Kong na een filmpje en diner toch nog af en aan 6u kunnen slapen en ‘sochtends na het ontbijt en nog een filmpje (die precies met de aftiteling bezig was tijdens de landing) een half uur voor geplande tijd geland.

Het rustig afsluiten van de reis is aardig gelukt, maar dat kwam eerlijk gezegd mede door de korte nachtjes.
Na het uploaden van mijn vorige blog aangekomen op het Banks Peninsula, dit is een Peninsula vlak naast Christchurch en is ontstaan na 2 grote vulkaanuitbarstingen. Een erg bergachtig terrein in het verder relatief vlakke Canterbury. Zit hier vol wildlife en kleine charmante gehuchten. Eerste hostel was vol, maar bij mijn 2e poging in Akaroa, een gezellig Frans plaatsje, had ik een bed. Onderweg had ik gezien dat er de volgende dag een of ander feest in Duvauchelle zou zijn. Na wat googelen bleek het een of ander jaarlijks lokaal agricultuur feest te zijn. Dus dat was mijn plan voor de volgende dag. Een andere nederlander vroeg of die mee mocht en zou dan deze avond voor het eten zorgen. Prima deal weer. Aangezien dit hostel gratis fietsen had en ik nog steeds geen fietstocht gedaan had terwijl ik dat wel wilde doen, maar even een klein stukje door het dorpje gefietst. Werd gelukkig herinnerd aan het feit dat een helm hier verplicht is, want dat kan je een boete van $70 opleveren.

De volgende dag dus naar Duvauchelle gereden. Heb me die ochtend prima vermaakt met schaapscheerwedstrijden, houthakwedstrijden, een fotowedstrijd, wedstrijden voor de mooiste wortels, broccoli, bloemen, enz. Ook schapen, paarden en huisdieren werden beoordeeld. Toppunt van de dag was een terrierrace. Aan de ene kant van het veld stonden baasjes hun honden in een houdgreep te houden, aan de andere kant van het veld stonden baasjes erg enthousiast hun honden te roepen en toen het dan eindelijk zover was trok een paard een haas voort en werden de honden losgelaten. Niet allemaal gingen ze de juiste kan op, en vooral het weer vangen was geweldig om te zien. Complete chaos voorzien van erg grappig commentaar.

Die middag naar het Onuku Farm Hostel gereden waar ik de volgende 2 nachten geboekt had. Aan het einde van een lange doodlopende weg om mezelf te dwingen niks te kunnen doen. Die middag goed gelukt, en vooral in de hangmat gelegen, was dan ook veel te warm om wat actiefs te doen. Die avond een (zelfgemaakt) spelletje kolonisten gedaan. Aangezien we met wat veel mensen waren deden we het in teams, maar mijn teamgenoot Sol had al snel door dat ik t spelletje erg serieus neem en was het telkens met mijn beslissingen eens ;). Ben uitgenodigd om met hem en David (een Duitse wooffer die er al 4 maanden zat) de volgende ochtend mee te gaan speervissen. Toegestemd, leek me wel wat en is weer wat nieuws. Al zag ik het niet zitten het water in te gaan, dus ik ga op de boot (of eigenlijk bootje) passen. Betekende wel dat ik om 6u klaar moest staan. Op een gegeven moment hebben we de spelregels dus ook maar aangepast, want het was inmiddels al na 1en en het ging veel te laat worden. Vervolgens nog beroerd geslapen door die vervelende sandfliebeten die vooral snachts erg jeuken en pijn doen.

Om 6u dus met het ochtendgloren naar het sloepje gereden, motor erop gezet en op pad. Water was prachtig vlak, en het zicht was geweldig. Naar de andere kant van de baai gevaren en daar de jongens het water in, David had meteen al raak, een mooie Moki (geen idee wat het is, was een Maori naam). Die moeten alleen 40cm zijn en ze hadden niks om te meten meegenomen. Uiteindelijk met een meetding voor Paua’s waarvan we wisten dat het 12,5cm was de grote geschat. Kwam om en nabij de 40cm, dus ze gingen het erop wagen. Dat was ook meteen de enige vis die ze herkennen. De rest heetten allemaal Bob en als het een kleurige vis was was het waarschijnlijk verboden dus die schoten ze niet. Helaas had alleen Sol een mes mee, dus heb een paar keer met een levende vis in de boot gezeten (die ook langzaam water maakt) en ik kan je zeggen dat een vis niet lekker stil blijft liggen. En als je dan een speergat in je hebt vliegt het een en ander aan bloed alle kanten op.

Om 11u waren we weer bij het hostel en was het tijd voor een lekkere douche die ik maar incl mn kleren genomen heb aangezien die onder de smurrie zaten. Die dag lekker rustig aangedaan.

Had bij aankomst gezien dat het hostel hun eigen ‘zwemmen met dolfijnen’-tour doet. Ook nog eens veel goedkoper dan de grotere bedrijven en kreeg nog extra korting doordat ik 2 nachten bleef. Was voor mij genoeg reden om toch maar te boeken, stond niet op de planning, maar kon het voor dit geld niet laten.
Hierdoor werd de volgende dag ook weer een vroegertje. Moest me om 7.30u melden en voor die tijd de kamer uit zijn. We waren met zijn 6en, waarvan 1 niet-zwemmer en iemand die ook al een tijd aan het wooffen was in het hostel. Na onszelf in een wetsuit gehezen te hebben achterin de laadbak richting het water. Er werd gebruikt van zo’n uit de kluiten gewassen oranje dingy, van die dingen die ze ook bij de kustwacht gebruiken. Daardoor echt ideaal omdat je als we bij de dolfijnen waren kon je op de boeg liggen met je handen in het water en ze bijna aanraken (kon bij de commerciele boten niet). We hadden al snel een groep gevonden, maar ze leken niet echt bij ons te blijven. Zat ook een baby bij, dus misschien daardoor wat schuwer. Dus na een tijdje helemaal naar de ingang van de baai gevaren omdat daar vaak ook een groep zit. Prachtige tocht langs woeste kliffen en vliegend over gigantische golven. Helaas zaten daar ook geen dolfijnen. Laatste dagen hadden ze dit probleem vaker, normaal zijn ze max 2 dagen weg, maar nu was het al een stuk langer. Al was uiteraard de dag ervoor wel een perfecte dag waarbij ze en hele tijd in een groep van een stuk of 15 dolfijnen gezwommen hadden.
Teruggevaren naar de eerste locatie en maar een kop thee gedronken en kijken wat er zou gebeuren. Uiteraard als je handen volzitten met thee en een muslireep komen er ineens dolfijnen aanvliegen die in een speelse bui zijn. Dus thee achterover geslagen, flippers aangetrokken, bril en snorkel op de neus en het water in. Maar zodra de eerste in het water lag waren ze weer foetsie. Grappige is dat als je in het water ligt je niet goed kunt zien waar ze zijn, als ze verder dan een meter of 2 zijn moet je je hoofd boven water houden op zoek naar vinnen. Kwam dus neer op vooral luisteren naar het gekrijs vanaf de boot, want ze zaten altijd achter je :p. Uiteindelijk allemaal weer in de boot en weer stukje gevaren. Weer allemaal het water in en weg waren ze. Ik en een ander zijn in het watergebleven en rondgezwommen, vervolgens weer naar een ander groepje gezwommen (de rest ging met de boot) en heb er toch 3 van heel dichtbij gezien die nog even met me meezwommen. Beesten zijn gigantisch snel en bewegelijk, had niet verwacht dat ik het zo tof zou vinden, maar het is echt een geweldige ervaring. Helaas waren de dolfijnen zelf dus niet zo enthousiast en kregen zelfs een partial refund. Heel netjes, aangezien het om wilde dieren gaat en zij het dus ook niet in de hand hebben. Volgende keer ga ik in ieder geval nog een poging wagen.

Bij terugkomst na een warme douche vertrokken richting Christchurch voor mijn laatste nacht. Het was een bewolkte dag en dat zou zo blijven. Kan ik alvast een beetje wennen, al was de temperatuur nog wel ruim 20gr. Die middag beetje door het centrum gelopen. Ook al is/zijn de aardbeving(en) al 4 jaar geleden, de stad is nog een grote zooi. Van alle gebouwen in het CBD zijn of moeten dan ook 80% gesloopt worden. Is nu dus een grote bouwput, de lege plekken zijn een soort van parkeerplekken, en ziet er vooral droevig uit. Ze proberen de boel wel beetje op te vrolijken met heel veel kunst en muurschilderingen, maar het werkt niet echt. Vond het best heftig omdat je echt (zelfs zoveel jaar na dato) midden in een rampgebied loopt. Op de ramen staan nog de markeringen van de hulpverleners met de datum wanneer het gebouw gecontroleerd is en of er mensen gevonden zijn.
Ben naar Quake City gegaan, een klein museum over de gebeurtenissen van september 2010 en februari 2011. Had nog maar 3 kwartier tot sluitingstijd, dus gevraagd of dat genoeg was of dat ik beter de volgende dag terug kon komen. Hij bood me aan om mn naam te noteren en als ik dan niet klaar was kon ik de volgende dag gratis terugkomen. De volgende dag dan ook terug gegaan en oa een film van een uur gekeken waarin locals over hun ervaringen van die dag vertellen. Heftig weer, is toch anders als je de persoonlijke verhalen hoort ipv alleen het grote plaatje.

Ook nog even naar een tijdelijk kunstwerk van 185 lege stoelen gegaan. Dit is voor de mensen die tijdens de 22e februari 2011 omgekomen zijn. Verder nog wat souvenirs ingeslagen en toen richting vliegveld. Vlak naast het vliegveld zit het Antarctic Centre waar ik weer met 50% korting een kaartje voor gekocht had. Aangezien Christchurch een van de grootste plaatsen is het dichtst bij de zuidpool worden vanuit hier veel vluchten naar Antarctica uitgevoerd. Het was een interessant museum met oa foto’s en teksten over het leven over de Nieuw Zeelandse basis daar. Ook kon je een antarctische storm meemaken. De kamer was een constante -8gr, maar tijdens de storm werd het met de windchillfactor -18,5gr. Ben nu dus weer beetje gewend aan winterse temperaturen. Mijn ticket bevatte ook een rit in een Hagglund, echt geweldig, wanneer heb je die kans nou. Gingen echt hele steile heuvels op en af (achtbaansteil), door heel diep water (kwam tot de raampjes) en hele schuine bochten. Na helemaal heen en weer geklutst te zijn nog een 4D-film in het theater gekeken en toen was het toch echt tijd mijn auto in te leveren. De tank nog volgegooid en de auto leeggehaald, moet het alleen nog op een of andere manier mee zien te krijgen.

Kwam ik hiernaartoe met ruimbagage van 13kg, heb ik het op de een of andere manier voor elkaar gekregen nu op 22,9kg te zitten. Wel 100gr onder de max! Nu dus ook maar zo’n bagagekarretje op de vliegvelden gebruikt.

Ik ga nu nog maar even wat rondjes lopen zolang het nog kan en de volgende 4u te overbruggen. En sigaretten inslaan, ben gewoon slechte gewoontes van anderen aan het ondersteunen.