White Island en de Eastcape

Ik schrijf deze blog vanuit een hostel in Tokomaru Bay genaamd Stranded in Paradise. Een erg toepasselijke naam! Ik zal hier denk ik nog een extra nachtje boeken, want het is hier prachtig en dan kon ik morgen mooi weer even rustig mijn planning onder de loep nemen en al mn spulletjes bijwerken. Aangezien ik hier weer internet heb ook nog weer wat foto's uploaden.

Het laatste verslag is in Rotorua geeindigd. Ik ben die dag van Rotorua naar Whakatane gereisd. Onderweg vlakbij Rotorua nog 1,5u door de Redwoods gewandeld. Prachtig bos is het, en het stuk waar de Redwoods staan is machtig om te zien, je voelt je er lekker nietig. Heb het geprobeerd op de foto te krijgen, maar zoals zoveel dingen is het lastig op de foto te krijgen.
Daarna nog even langs de Blue en Green lakes gereden en het uitzichtpunt waarbij je zicht hebt op beide meren. Eerlijk gezegd vond ik het Green lake blauwer dan het blauwe, maar dat kwam misschien door het bewolkte weer.
Vervolgens door naar Whakatane. Was vroeg bij het hostel, maar de kamer was klein en vol. Ben dus maar de deur uit gegaan. Lekker naar Ohope Beach, prachtig strand. Kon aan de horizon ook White Island zien liggen waar ik voor donderdag de tour naar geboekt heb. Daar eerst op het gras lekker gelezen en toen het kouder werd naar de auto verplaatst. Inmiddels ook een buurvrouw gekregen die ook lekker in de auto een boek lag te lezen.
Ik zou tussen 7 en 8 gebeld worden over de tocht van morgen. Of die doorgaat en wat de tijd is dat ik me moet melden. Werd inderdaad netjes om 18.59u gebeld en moet me om 8.30u melden. Zijn hier meer mensen die meegaan met de tocht, want waren daarna heel wat meer telefoontjes hier in het hostel.

Donderdag, White Island dag. GEWELDIG! Echt een must-do voor iedereen die naar Nieuw Zeeland gaat. De zee was gelukkig rustig (al vond ik het golvend genoeg) en na 1,5u varen waren we met een man of 60 op het eiland, of beter gezegd, in de krater van de meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland. Op de boot kregen we eerst onze hard-hat en gasmasker en vervolgens moesten we met een dingy van de boot naar wal. Daar gingen we in 3 groepen het eiland verkennen nadat we eerst wat uitleg over onze uitrusting gekregen hadden. De hard-hats (bouwhelmen) waren verplicht aangezien het een actieve vulkaan was die af en toe nog wat kleine uitbarstingen had. Mocht dat gebeuren zouden ze zo'n 30-90sec duren en moesten we schuilen. Daarna werden de overlevenden geteld en zouden we verder gaan. Gelukkig hebben we dit niet hoeven doen. Het gasmasker was optioneel, de concentraties waren nergens giftig, maar toch heeft iedereen hem regelmatig gebruikt. Zodra er een rookpluim met zwavelstoom je kant op kwam sloeg het meteen op je slijmvliezen en op de filmpjes hoor je iedereen ook lekker hoesten :p. We kregen nog wel snoepjes om de speekselaanmaak te stimuleren en de zure smaak te verdrijven. Eerst bij verschillende steamvents wezen kijken waar rond de uitgangen prachtig geel sulfaat te zien was. Vervolgens naar de rand van het binnenste van de krater gegaan (heel het stuk waar we waren is al in de krater). Daar was een, op dit moment, geelgroen meer met een Ph van -0,2. Maagzuur heeft een Ph van 1,7-2,1 en accuzuur 1,5. Erg zuur dus, prima om je van een lijk te ontdoen, maar daar vroegen ze extra voor. Je had hiervan ook zicht op de main vent, al zag je vooral de stoom. Je kon heb wel supergoed horen blazen. Daarna naar 2 verschillende beekjes gelopen waarvan je het water kon proeven en mocht zeggen wat je proefde. Eerste smaakte naar bloed, dit kwam door het metaal (en het was warm). Het tweede smaakte heel citroenerig, de ph-waarde hiervan was gelijk aan citroensap, erg grappig. Daarna naar een uitzichtpunt vanwaar je mooi rond kon kijken. Stonden ook wat helikopters met mensen die een rondleiding kregen. Nog langs de restanten van de fabriek die ze hebben gebruikt in een poging het sulfaat te mijnen en in 1933 hebben verlaten.
Bij terugkomst op de boot een heerlijke lunch gekregen, nog een rustig rondje langs de vulkaan gevaren en toen weer op volle vaart terug naar het vasteland. De terugweg ging een stuk beter en daardoor voor mijn gevoel ook wat sneller. Helaas geen dolfijnen, walvissen of orca’s tegen gekomen, maar je kunt niet alles hebben. Om 3u stonden we weer met beide benen op het vasteland.
Tijdens het wachten op vertrek kwam ik Sarah tegen, een Zwitserse die ik in Pahia ook al ontmoet had. Verder ook nog een Nederlandse, Emma. Met hen bij terugkomst nog wat door de stad geslenterd en weer een nieuwe plak Whittaker's gekocht. Vervolgens richting Opotiki waar ik mijn volgende hostel geboekt had. Superhostel aan zee, zo ruim dat je een dansje bij de wc kunt doen, is zo'n 1,5 bij 3m, ziet er erg apart uit. Zaten verder nog 4 duitsers, maar had weer een kamer voor mezelf.

Dan vandaag, het begin van mijn rondje Eastcape. Nog even de tank volgegooid en het eerste stuk lekker doorgereden. Al snel kwamen de prachtige vergezichten met links de oceaan en rechts het heuvel/bergachtige landschap. Je kunt goed zien dat je hier wat meer uit het toeristische gedeelte komt en je komt dan ook veel minder huurauto’s en campers tegen, en meer pick-ups van de locals. Was al vele malen via bordjes langs de weg gewaarschuwd voor cattle en kwam dan ook een groep koeien op de weg tegen die me aankeken of ik gek was dat ik op hun stukkie grond rondreed. Ze snapten wel dat ze aan de kant moesten dus door met een slakkengang te rijden kon ik er langs. Vervolgens naar de East Cape lighthouse, het meest oostelijke stukje van Nieuw Zeeland en dus (afgezien van wat kleine eilandjes) het eerste punt op aarde waar de nieuwe dag begint. De weg ernaartoe is een 21km lange onverharde weg die doodloopt, dus naast toeristen komt daar, op een enkele boer na, verder niemand. Was een prachtige tocht die ik ook op film heb staan. Om mijn uren in de auto een beetje te compenseren de 700 treden naar de vuurtoren bedwongen, en het was het zeker waard. Deze side-trip naar de cape hadden me een kleine 2u gekost, dus weer tijd om door te rijden. Mijn telefoon weigerde dienst dus ik had niet kunnen bellen naar het hostel en reed dus maar op hoop van zegen. Wilde dus niet te laat aankomen voor het geval ik nog wat anders moest zoeken. Nog even een paar boodschapjes gedaan, wat gelezen en gekookt. Ik eet hier verdomd gezonder en kook vaker dan dat ik thuis doe! Zo nog even de spulletjes voor morgenochtend klaarzetten en dan mijn bed in. De zon komt om 5.41u op, dus het word een vroegertje.