Doei Noord, Hallo Zuid

Wow, ik loop echt heel wat achter. Zelfs met mijn eigen dagverslagjes maken gaat het minder goed. Dus nu een echte poging er een niet te lang verhaal van te maken.

Ik zit alweer een kleine week op het zuidereiland en heb alweer van alles gedaan.
4 december zat mijn tijd op het Noordereiland erop en had ik de ochtendferry naar het zuiden. De ferry is een beetje hetzelfde als de boot naar Engeland.
Even wat feitjes over mijn avonturen op het Noordereiland. Ik heb er 23 dagen een auto gehad en in die tijd 4433,6km gereden. Ben onderweg 179 one lane bridges tegengekomen en ontelbaar dode dieren langs/op de weg. Ook wat levende die ik bijna allemaal heb weten te ontwijken. Ik heb op het noordelijkste en het oostelijkste puntje van NZ gestaan, en ook meteen maar het zuidelijkste puntje van het Noordereiland meegepakt. In 15 verschillende hostels geslapen, en in bijna allemaal goed geslapen.

Tijdens de ferryovertocht kon ik de Marlborough Sounds al goed zien, en heb dan ook het laatste uur van de tocht aan dek gestaan. In Picton wat kerstversiering voor in de auto gevonden, dus die kan in de kerstsfeer gebracht worden. Ook kwam ik Jelle en Jael nog tegen bij de bushalte, Nieuw Zeeland is maar klein. Nog even gekletst terwijl ze op de bus aan wachten waren. Vervolgens bij een Nederlandse bakkerij lunch en een stuk boterkoek gehaald en daarna de 20km naar mijn hostel over de Queen Charlotte Drive gereden. Was weer een leuk en bochtig ritje. Op de een of andere manier zat ik weer alleen in mijn hostel, het was dan ook wel aan het einde van de weg in the middle of nowhere. Ze hadden daar wat kayaks liggen, dus met een kayak de sounds op gegaan. De wind wilde erg graag dat ik terug ging maar ik heb het tot een baai verderop gered, erg helder water en overal langs de kant zaten mosselen, niet normaal hoeveel.
Toen het donker was mijn hoofdlampje opgedaan en op pad naar wat glowworms die op 10min afstand zouden zitten, doodeng! Door de les in nachtelijke geluiden in Zealandia wist ik dat ik een Morepork hoorde (deze uil zegt eigenlijk gewoon zijn eigen naam, hebben dus echt weer wat genieen over nagedacht) en dat er verder geen gevaarlijke dieren zijn in de Nieuw Zeelandse bossen. Maar toch had ik geen zin om bijv een possum tegen te komen, vond de ogen van de kat van de buren al eng. Om het allemaal wat minder erg te maken maar wat tegen mezelf zitten lullen. Toen ik er was moest toch echt het licht uit, het was prachtig en het waren er heel wat meer dan ik verwacht had. Nog even wat foto’s kunnen maken en toen weer snel terug naar het veilige licht van het hostel.

De volgende dagen zijn wat anders gelopen dan gepland, maar goedkoper, dus dat is een pluspuntje. Ik hoefde maar 20km te overbruggen naar het volgende hostel in Havelock en wilde die dag gebruiken om een stuk van de Queen Charlotte Track te fietsen. Helaas was het vrouwtje van de fietsverhuur pas om 1.30u weer op kantoor, dus dat maar overgeslagen. Doorgereden naar het hostel waar ik dus om 11u al was, gevraagd of die dag de Pelorus River Kayaktour doorging welke ik wilde doen. Moesten minimaal 2 personen voor het door ging en helaas had er nog niemand geboekt, ook voor de volgende dag nog niet. Het is gewoon nog te slecht weer. Kon me al inchecken dus dat maar gedaan. Was me zelfs bijna gelukt om die dag niks te doen, maar toch maar per auto de sounds verkent. Toen het na 1,5u rijden ging regenen had ik er genoeg van en ben maar omgedraaid. Terug in het hostel weer een wasje gedraaid, auto opgeruimd en kerstversiering opgehangen. De avond is heel gezellig geweest en kregen zelfs om 00.30u nog op ons flikker omdat we te lawaaiig waren. Uiteindelijk om 1.30u mijn bed opgezocht en na een korte nacht de volgende dag op weg naar Motueka, uitvalsbasis voor het Abel Tasman NP.

Gelukkig stond er niet zo heel veel op het programma, want met mijn brakke hoofd was ik wel aan een beetje rust toe. Een kwartiertje gereden en na een lekkere kop koffie om wakker te worden een wandeling van 2u naar 2 watervallen langs de Pelorus River gedaan. Dit is dus de rivier waar de ‘barrel run’-scene van The Hobbit 2-film (de enige van de hele reeks films die ik gezien heb) opgenomen is. De eerste waterval was haast geen waterval te noemen. Er viel inderdaad wat water, dus in theorie klopt het, maar toen ik het bij het bordje kwam dat aangaf dat die na 30m zou zijn hoorde ik nog niks. Het was meer een druppelval. 2e waterval viel wel wat meer water vanaf.
Toen door naar Nelson waar ik om 1u aankwam, leuk stadje, heeft wat meer een zuid-europees kustplaatsje-vibe. Inmiddels was het zonnetje gaan schijnen met een graad of 20, en maakte ik de fout te denken dat de zomer dan eindelijk begonnen was. Lekker door de stad geslenterd en wat winkeltjes ingedoken, nog steeds geen cd-winkel gevonden. Naar de kathedraal gelopen die een beetje creepy was, een donkere buitenkant en een toren wat eigenlijk alleen een geraamte was. In Motueka het hostel meteen ook maar geboekt voor de dag dat ik terug kom uit het Abel Tasman NP, dan hoef ik dat ook niet meer te regelen. Eindelijk een The Warehouse tegen gekomen en dus mijn kerstcd’s kunnen kopen. Ook een andere CD-box met roadtrip-muziek gevonden, dus heb nu 7 CD’s voor $15, goede deal.

Vroeg op voor mijn Abel Tasman avontuur, moest me om 7.45u melden bij het hoofdkantoor en ben achter het busje met de kayaks aan gereden naar Marahau. De auto geparkeerd bij het begin/einde van de coastal track, dan hoef ik de volgende dag ook niet op een bepaalde tijd terug te zijn voor de shuttle, ideaal.
De 2 dagen bestonden uit watertaxi, kayakken en wandelen. Aan land, terwijl de watertaxi nog op de trailer stond achter een tractor, iedereen met zwemvest aan boord en de kayaks werden achterop gesjord. Je ziet dat dit dagelijks werk was want het ging allemaal soepel. Achteruit het water in en na een korte veiligheidsbriefing gingen we van start. Het is eigenlijk gewoon een speedboot en je vliegt soms over de golven om met een klap weer neer te komen, al een hele beleving. Onze skipper stopte nog even toen die swerelds kleinste pinguin zag, de blue pinguin. Ze dobberen altijd een beetje in hun eentje rond en zien eruit alsof ze zich afvragen wat ze nou eigenlijk aan het doen zijn, beetje zielig gezicht. Na 40min aangekomen in Onetahuti Bay en al meteen natte voeten gekregen met het uit de boot springen. En het water is alles behalve lekker warm. We waren met 7 man en een gids, ik kwam bij onze gids in de kayak aangezien ik de hele dag zou kayakken. Onze gids was Pino (zoals de wijn, niet de vogel). Ze kwam uit Zweden en was nu al 7 jaar in Nieuw Zeeland en dit was der 2e seizoen als kayakguide. Gevraagd of het in Zweden een gebruikelijke naam was, maar het was niet der echte naam. Dat was iets onuitsprekelijks (begon ook met een p) en der Kiwi-moeder had der deze naam gegeven omdat ze van rode wijn hield. Na wat instructies over onze uitrusting en uitleg wat we moesten doen als we zouden kapseizen (ik hoop het toch niet), onze spullen ingepakt en de kayak afgesteld gingen we op pad. Eerst recht de zee in op weg naar Tonga Island waar een zeehondenkolonie leeft. Het peddelen ging me makkelijker dan verwacht af, je hebt niet zo heel veel weerstand en gaat al snel op een lekker tempo. Degene die achter zit heeft de controle over het roer, dus het sturen hoef je ook niet met de peddels te doen.
Het waren hier net als op Cape Palliser ook weer New Zealand Fur Seals, we moesten alleen op 20m afstand van het eiland blijven en ze waren niet echt in een speelse bui.
Heerlijk gelunched in Barker Bay en daar is de groepssamenstelling wat veranderd. 4 mensen gingen verder wandelen en er kwam een stel voor terug. Er werd dus ook een kayak weer opgehaald door de watertaxi.
Onderweg weer heel wat info gekregen en ook het begin van het Maori-verhaal over het ontstaan van Nieuw Zeeland weer gehoord. Voor de mensen die hem nog niet kennen even in het kort: Je had de goden Rangi-nui (sky father) en Papa-tu-a-nuku (earth mother) die zoveel van elkaar hielden dat ze in een innige omhelzing waren waardoor alles in duisternis gehuld was. Op een gegeven moment hadden hun kinderen genoeg van het leven in de duisternis en verzetten ze zicht er allen op verschillende manieren tegen. Uiteindelijk lukte het Tane-Mahuta, god van de grote wouden om Rangi en Papa van elkaar te scheiden en zo het licht te scheppen en de kans voor de andere goden om zich te ontwikkelen. En aangezien er nog niet genoeg doomsday-verhalen zijn hier ook nog de Maori-versie. De Tane Mahuta (de grootste Kauri) houdt Papa en Rangi uit elkaar, dus wanneer deze sterft en omvalt komen hemel en aarde weer bij elkaar en zal de duisternis terugkeren.
Om iets na 3en kwamen we aan in Anchorage Bay en heb ik nog even lekker mensen zitten kijken, een hoop watertaxis die mensen en kayaks op kwamen halen. Ook een watertaxi met 16! Kayaks erop wat niet snel genoeg ging, want door het eb worden moesten ze de taxi weer een stuk het water in duwen. Om 16u opgehaald door Gordon met de dingy en naar het hostel gebracht. We waren uiteindelijk met zijn 12en terwijl er plek is voor 22. Normaal zit het aardig vol, dus het zal gewoon aan mij liggen, niemand wilt met mij in een hostel. Hoefde de dorm alleen met Travis te delen. Een professionele reisfotograaf (wat een baan), die zo slim geweest was zijn $3000 statief in de kayak te laten liggen die weer terug naar Marahau was. Later kreeg Gordon via de radio te horen dat ze hem weer terug hadden gebracht en nu bij Phil (de man van de DOC) in de hut aan wal lag. Dus die zijn ze ’s avonds nog even op gaan halen. Weer een goed voorbeeld hoe behulpzaam de kiwi’s zijn. In nederland mag je al blij zijn als die ergens bij de gevonden voorwerpen gebracht wordt. Weer een gezellige avond gehad met een heerlijk verzorgde bbq. Door het draaien van de boot hadden we ook telkens een ander uitzicht.. 2 waren er dapper genoeg om van het dak van het hostel (toch gauw een meter of 5-6 te springen, de rest heeft foto’s gemaakt. Op tijd naar bed, welke heel smal was en ik kon net staan. Het was denk ik zo’n 50cm van matras tot plafond, dus claustrofobisch moet je niet zijn. Ondanks/door het heen en weer gewieg op het water heerlijk geslapen.
De volgende dag stond het lopen op het programma. Na een heerlijk ontbijt stond ik om 9.30u weer aan wal. Het weer was grijs, maar droog, dat is helaas heel de dag gebleven waardoor de mooie kleuren van het park (het blauwe water, de gouden stranden en het groene bos) niet zo mooi uitkwamen. De vorige avond door de sandflies te pakken genomen (alleen op mijn rechterbeen, apart). En uiteraard vooral rond mijn enkel, nu met de wandelschoenen aan voel ik het dus bij elke stap en jeukt het lekker. Uiteindelijk met een aantal sidetracks die ik genomen had toch weer 14,7km gelopen en was om 15.45u bij de auto. Nog naar Kaiteriteri gereden voor een overheerlijke burger en toen weer terug naar mijn hostel in Motueka. Ze waren zelfs een beetje verbaasd dat ik niet verbrand was, maar ben dan ook nog steeds telkens netjes aan het smeren! Gat in de ozonlaag enzo.

Loop nu nog steeds 2 dagen achter, maar anders word het weer zo’n lang verhaal. Het is bijna niet te geloven, maar ik heb echt heel erg sumier mijn dagen beschreven en de helft van wat ik gedaan heb weg gelaten. Zit inmiddels halverwege de reis, de tijd gaat me veel te snel!