The Golden Bay, Nelson Lakes, Kaikoura en Westcoas

Weer een snelle update om de boel een beetje in te halen.

Ik tik dit verslag alvast op de prachtige met uitzicht op zonsondergang en zee in The Old Slaughterhouse in Hector. Prachtige locatie, hostel en geweldige host.

Ik was gebleven bij mijn terugkomst in Motueka na mijn trip in Abel Tasman. Toen ik terugwas hoorde ik 2 kamergenoten praatten over dat ze de volgende dag naar Takaka wilden liften. Aangezien ik Takaka ook op het programma had staan aangeboden dat ze mee konden rijden wat ze graag wilden. Dus met zijn 3en op pad naar Takaka. Mijn lifters waren Emma (CAN) en Frauke (DLD), ze hadden elkaar al een tijd geleden in Australie ontmoet en deden nu samen 3 weken NZ.
Takaka was niet echt heel veel, viel een beetje tegen met wat we er van verwacht hadden. Zou echt een hippie oord zijn, maar vond dat nogal meevallen. Na daar alleen even een koffie en wat winkeltjes kijken naar de Pupu-springs (eigenlijk een veel uitgebreidere naam, maar iedereen noemt het zo) gereden. Het helderste water ter wereld komt daar omhoog borrelen met 14000L/min. Weer op pad, nu naar de Wanui Falls (de lifter vonden het nog steeds een prima planning, dus zaten nog in de auto). Leuke wandeling van een uur waarvoor je volgens het bord ‘a sense of adventure’ voor nodig had. Terug leek het Emma een goed idee via de rotsen in de rivierbedding te gaan. Dat was uiteraard niet heel slim, maar ik ging wel mee, Frauke was verstandig en nam gewoon het pad. Na een tocht die nogal lang duurde over glibberige stenen en heel wat klauterpartijen kwamen we ook weer op het pad en hebben ons ‘sense of adventure’ wel gebruikt.
Gemeld dat ik van plan was in St. Arnaud te eindigen in Nelson Lakes NP. Vonden ze ook wel een goed idee. Laatste stuk was echt in de middle of nowhere, dus ze vroegen zich af of ze morgen nog wel weg zouden komen. Emma had het eerder die dag al gehad over haar trouwlocatie (niet dat ze verloofd was, maar toch). Ze dacht dat het in Fiordland was, maar toen ze de vele plaatjes in St. Arnaud zag besefte ze dat het hier was. Ik wilde nog even naar het meer voor het uitizicht en Emma kon niet wachten, ze was gewoon een beetje creepy enthousiast. Was inderdaad een prachtig zicht, jammer dat het weer zwaar bewolkt was, maar de wolken waren in ieder geval hoog.
Als bedankje werd er voor me gekookt, ik kan daar wel aan wennen, niks hoeven regelen. Kom maar op met die lifters. Was voor het eerst dat ik pompoen gegeten heb, maar het was echt lekker.

Had de volgende ochtend de wekker om 4.45u gezet voor de zonsopgang maar het regende alweer, dus weer omgedraaid. Emma en Frauke in de regen bij het benzinestation afgezet en naar Blenheim gereden. Is denk ik een prachtige route, maar het is geen seconde droog geweest, dus kon ook niet heel veel zien. In Blenheim naar het Omaka Aviation Heritage Museum geweest. Best prijzig, en dat komt denk ik omdat de naam van sir Peter Jackson eraan hangt. Het is namelijk grotendeels zijn collectie. Wel erg mooi in elkaar gezet door zijn bedrijf, je kunt zien dat het proffesionals zijn. Het zijn niet saai een zooi vliegtuigen naast elkaar, maar zitten echt verhalen in.
Doorgereden naar Kaikoura, nog steeds in de regen en hele woeste zee met gigantische govlen. De weersverwachting voor de volgende dag zou beter zijn, dus heb een whalewatching-vlucht geboekt. Was even duur dan op de boot en ik zit liever een half uurtje in een vliegtuig te genieten dan 3u kotsend op een boot.

Weer was inderdaad iets beter (het was droog) en na een belletje met Wings over Whales was mijn vlucht bevestigd dus de auto in naar het ‘vliegveld’ (stukje asfalt + een hangar). Waren in totaal met 7, en aangezien ik in mijn eentje was mocht ik co-piloot zijn. Als ik maar wel wilde proberen niet aan de stuurknuppel te zitten.
De walvissen zitten op een soort van schema. Ze blijven 45min onder en dan 10min aan de oppervlakte. Hierdoor kunnen ze mooi timen dan in de lucht te zijn, en aan de hand van de vorige keer dat die boven is een ongeveer locatie hebben.
Na een tijd zoeken had ik er een hard hoofd in dat we een whale gingen zien, maar toen zagen we hem gelukkig! Er was ook een klein visserbootje waardoor je goed kon zien hoe groot die was, zonder is dat heel lastig in te schatten omdat je alleen maar zee in de omgeving hebt en dus geen referentiepunt. Helaas waren we net een bocht aan het draaien toen die onderdook al zeg ik nog wel net de staart de lucht in vliegen. De piloot heeft zich wel een aantal keer verontschuldigd, net of hij er wat aan kon doen.
Na de vlucht nog even terug naar Kaikoura en een stukje van de Kaikoura Walkway gelopen langs 2 zeehondenkolonies. Hier was het heel wat toeristischer als bij Cape Palliser, en de zeehonden waren hier niet zo actief (was geen breedinggroep).
Toen tijd om richting de westcoast te rijden, als overnachtingsplek stond Hanmer Springs op het programma. Daar een heel gezellig hostel gevonden en eerst begonnen met een veel te moeilijk oud en Nzse versie van Trivial persuit begonnen. Die op een gegeven moment weggezet en over gegaan op Pictionary. Was weer ontzettend leuk met al die verschillende accenten die men heeft. De fransoos in het gezelschap riep gewoon in het Frans als die het engelse woord niet wist en omschreef het. Zo was ‘drowning’ “dying under water”. ’S Avonds nog met een Engelse en Australier de enige drinkgelegenheid die nog open was, een Irish pub, en weer genoten van Nzse biertjes. Tui is nog steeds mijn favoriete vogel ;)

De volgende dag stond er eigenlijk alleen op het programma om naar Hector te rijden, 250km verderop aan de westcoast. Aangezien het alweer een grijze prutdag was en ik toch al in Hanmer Springs was me de ochtend maar verwend met een bezoek aan de Hanmer Springs Thermal Pools. Heerlijk 2u lang in verschillende baden varierend van 27 tot 42gr incl wat waterthreatment pools, een sulpher pool en mineralpools. Daarna heerlijk gegelunched en weer helemaal uitgerust en zen aan de reis begonnen. Aangezien ik nu over de helft van mijn reis zit mocht dat ook wel.
Deed er uiteindelijk wat langer over dan ik dacht en op het einde was het ook niet meer leuk met motorrijders die je in gingen halen in onoverzichtelijke bochten en met snelheden waar je u tegen zegt. Was op een gegeven moment drukker bezig in mijn achteruitkijkspiegel te kijken dan naar voren. Als het mis zou gaan zou ik een motor of rijder door mn voorruit hebben, en daar heb ik echt geen behoefte aan. Uiteindelijk om 6u aangekomen in Hector en na een ellendige klim van een kwartier aangekomen bij het hostel. De host was er niet, maar wel 2 andere gasten Hong (China) en Say (Korea). Na een uurtje kwam de host (David) en hij vond het knap dat ik al mn zooi mee naar boven had gesleept. Volgende keer wacht ik tot hij er is en het met de quad kan :p. Prachtige locatie, hostel en host en een mooie zonsondergang gezien. Prima einde van een relatief relax-dagje (ben er niet zo goed in).

Zaterdag wilde ik een stukje van de Heaphytrack lopen. Dit is ook weer een van de Great Walks en begint aan het einde van de weg die je zo ver mogelijk naar het noorden kan rijden. Daar zijn ook de Opapara Basins met limestone arcs, de grootste van het zuidelijk halfrond. David vertelde me dat die erg mooi zijn en na er wat over gelezen te hebben besloten daar eerst heen te gaan. De weg erheen bestond onder andere uit een 14km lange smalle en steile gravelweg waar je met campertjes al niet op mag. Was een leuk stuk om te rijden, maar denk wel de max wat je aankan zonder 4WD. De arcs waren echt machtig en natuurlijk zoals zoveel hier in NZ niet op de foto te zetten hoe immens het is. Het moet het feit zijn dat het zo afgelegen ligt, want anders was het vast veel drukker geweest. Niet dat ik klaag, want zo blijft het echt een ‘geheim’ plekje.
Nog een wandeling in de omgeving gedaan, door een grot geklauterd tot ik onder een arc stond. Nog een stukje doorgereden om nog 2 creepy grotten te kunnen bezoeken. Deze grotten zijn voor wetenschappers van belang door de enge beesten die er rondkruipen: grotspinnen en grotweta’s. En dan was ik zo gestoord om daar in het pikdonker met alleen een hoofdlampje naar binnen te gaan, leuk. Het is dat de zon niet geschenen heeft, anders had ik gedacht dat ik een zonnesteek opgelopen had.
Was tegen achten weer in het hostel. Dit keer niet zo’n mooie zonsondergang, maar die had ik gelukkig gisteren al.

Deze blog had ik een paar dagen geleden al geschreven, maar nu pas weer een keer gratis internet. Morgen waarschijnlijk weer de rest, want blijf hier nog een nachtje.