Westcoast, gletsjers en geld uitgeven.

Zoals belooft weer een update. Het is moeilijk om niet met vandaag te beginnen want het was weer een fantastische dag! Maar ik gebruik het dan maar om te zorgen dat je blijft lezen (of je kunt natuurlijk de rest overslaan en doorskippen naar het einde).

Zat bij de update van gisteren nog helemaal in het noorden van de Westcoast, inmiddels zit ik in de gletsjers in het zuiden en ga ik morgen weer landinwaarts.
Vanuit Hector stond er niet zo’n lange rit op het programma, het was maar 118km naar Punakaiki, maar zoals gewoonlijk onderweg weer genoeg te zien. Het vertrek uit het hostel was ook wat later dan gepland, David had aangeboden de spullen met de quad naar beneden te brengen en na de hel van het naar boven slepen ging ik daar maar al te graag op in. Moest wel even ’10 min’ wachten zodat die ze ontbijt kon eten. Die 10 min werden uiteindelijk een uur, maar helemaal prima, ik heb vakantie en alle tijd.
Eerst een track (charming creek walkway, leuke naam) van een uurtje of 2 gelopen wat een oude spoorlijn volgde vanuit een mijn. Over smalle richels en donkere tunnels naar een grote waterval en swingbridge. Had het vandaag een beetje gehad met het lopen dus daarna maar weer in de auto gestapt. Een stop bij Cape Foulwind (maar het was nu mooi weer, dus de wind was ook niet foul) voor de vuurtoren en zeehondenkolonie. Waren niet zoveel zeehonden en eigenlijk vind ik mijn eerste ontmoeting met de New Zealand Furseals bij Cape Palliser nog steeds het tofste.
De route van Charleston naar Punakaki was weer ontzettend mooi met een hele ruige kust waar je de kracht van de zee goed ziet. Bed in het hostel geregeld en nog even doorgereden naar de Pancake Rocks, welke het beste te bezoeken zijn bij hoogtij. Kwam dat even mooi uit, ik was er om 16.40u en hoogtij was om 17.10u. Dit is ook de eerste keer dat ik het ergens ‘druk’ kan noemen. Nog steeds geen Europa-druk, maar je moest even wachten voor een goede foto-plek. De blowholes werkten goed (door de kracht van het water word alle lucht en wat water met grote kracht door smalle gaten naar buiten geblazen) al was het telkens een verassing wanneer het water met een hoop lawaai naar buiten zou vliegen. Paar mooie actiefoto’s kunnen maken (voordat mn batterij de geest gaf), dus die zullen jullie wel op facebook zien verschijnen. Mensen kijken je hier trouwens een beetje raar aan als je pannenkoeken met bacon en kaas maakt. Ik vind het aan de andere kant weer raar dat ze scones met bijv kaas en ui hebben, scones horen niet hartig te zijn.
In de avond met mijn hostelgenoten nog naar wederom een mooie zonsondergang gekeken en neem een van hen (een Israelische) morgen mee naar Greymouth.

De volgende dag was Greymouth naar Hokitika. Wist nog niet echt wat ik onderweg ging doen, want er waren een hoop opties. De eerste 50km naar Greymouth lekker doorgereden met een korte stop bij een bedrijf waar je buggy- en quad-tours kon doen om even te vragen of ik er voor moest boeken en of er ook weer een minimum aantal deelnemers moest zijn. Dat hoefde beide niet, de gids was alleen net weg en zou over een uur terug zijn. Mijn lifter 5km verderop in Greymouth afgezet, even een cheap-ass tentje van $35 en een matje (wat meer een yogamat is dan om op te slapen) van $10 gekocht, en ik ben klaar om te kamperen. Toen weer terug gereden en na een kop koffie en wat gekletst te hebben met de gids (hij was legermedic geweest, dus mocht er wat gebeuren was die goed in EHBO) besloten voor het buggyrijden te gaan. Je kunt wat meer met de buggy, ze hebben 4wd en quadrijden had ik al eens eerder gedaan. Superleuke tocht van een uur door de blub, rivieren, steile heuvels, losse keien en snoeihard gasgeven door het stof. Kwamen nog bij een lastig stuk waar ik even extra te horen kreeg dat als ik vast kwam te zitten ik gewoon moest wachten tot hij me eruit haalde, hij had pas nog iemand gehad (uiteraard een vent) die daar omgeknikkerd was. Uiteraard heb ik prima drivingskills en kwam ik er ongeschonden op eigen houtje doorheen. Kreeg aan het einde van de rit zelfs een compliment over mn rijkunsten en we hadden zelfs 2km extra gereden dan de 14km die normaal in de 1u trip zitten. Die zal ik dus maar weer in mn zak steken.
Had via bookme.co.nz nog een goedkoop entreeticket voor Shantytown ($10 ipv $31,50) kunnen regelen dus daar nog heen geweest. Het is een replica goudmijnstadje, incl gouddelfpannen, stoomtrein en heeel wat informatiepanelen. Had echt het idee dat ik in een spookstadje liep want het was weer lekker Nieuw-Zeelands druk, naast een groep schoolkinderen haast niemand te bekennen. Daar me toch ook weer bijna 2u vermaakt en vond het toen wel tijd een hostel te zoeken. Meteen mijn tentje maar uitgetest, dus die opgezet in de tuin van het hostel. Weer een ontzettend leuk hostel met een hele huiselijke uitstraling. Weer even boodschappen ingeslagen, want dit is de laatste fatsoenlijke supermarkt voor de komende 426km. In de avond met bijna iedereen uit het hostel een kampvuur gemaakt op het strand voor (uiteraard) de zonsondergang. Kan het duits steeds beter volgen, want hier was ook iedereen weer duitser of zwitser.
In het pikdonker nog met zijn alle naar een Glowwormdell gelopen. Superveel glowworms en dat allemaal gratis en voor niks. Heb ze zelfs min of meer op de foto gekregen.

Dinsdag de rit naar de gletjsers, het is nog maar 2u rijden, dus ik had tijd voor dingen onderweg. Heb ook eindelijk een beetje zicht op de Alpen, mooi om te zien, zeker nu ik ze ook daadwerkelijk kan zien zonder dat ze in wolken gehuld zijn. Meteen maar begonnen met een omweg van 65km naar de Hokitika Gorge, je hoefde niet zo ver te lopen voor mooi uitzicht, dus dat klonk me prima. Heb namelijk erg veel last van mijn voet door de vele sandflie-beten, een voet is helemaal gezwollen en ik krijg hem amper in mijn wandelschoen, dus wilde een slippers-dagje. De gorge was inderdaad prachtig met een leuke swingbridge en superblauw gletsjerwater (door de mineralen) wat ik al kende uit Canada van Peyto Lake.
Nog gestopt bij een meer met verassend warm water en lekker op tijd om 15u aangekomen in Franz Josef Township. Het is hier een en al toerisme en volgens mij staan er naast backpackers, hotels, motels en vreettenten geen normale huizen. Bij de I-site geinformeerd naar de verschillende mogelijkheden voor actieviteiten op een van beide gletsjers en wat prijzen vergeleken. Na buiten in het zonnetje nog even een half uur lopen wikken en wegen toch maar voor de ultieme ervaring gegaan; de heli/ice-climb op de Fox Glacier. Het kostte me een rib uit mn lijf maar was het meer dan waard, maar daarover later meer...
Nu het nog goed weer was (de volgende dagen is slechter weer voorspeld) nog even van de kans gebruik gemaakt en de 1,5u durende wandeling naar de voet van de Franz Josef Glacier gelopen. Leuke wandeling waarbij je tot 250m van de voet van de gletsjer kon komen en ik was nog net op tijd om hem in het laatste zonlicht te zien. Onderweg heel wat waarschuwingsbordjes over waar en waarom je ergens niet mocht komen (vallende stenen, vallend ijs, kans op riversurges enz).
’S Avonds mn ticket van Christchurch naar Auckland gekocht, het moet er toch een keer van komen, maar voorlopig heb ik nog 4 weken te gaan! Ook reactie gehad van een paraglidingschool in Queenstown en mijn brevet is hier ook gewoon geldig, en ik kan een paar vluchten met ze maken (woohoo). Komt een lekker dure week aan, maar dat maakt niet uit, dat wist ik van tevoren.

De wekker ging lekker vroeg, want ik moest me om 8u melden bij de Fox Glacier, op een half uurtje rijden van hier. Had maar een extra nachtje geboekt, hoef ik nu tenminste niet alle zooi in te pakken.
Het was wat bewolkt, maar dat was de voorspelling, dus ik maakte me nog niet al teveel zorgen. Toen ik me meldde kreeg ik te horen dat het ook doorging, dus dat was mooi. Gevraagd met hoeveel we waren en er was maar 1 andere klant, lekker luxe. Onze gidsen Bia en Passang (onze sherpa/muilezel) en mijn mede-avonturier Craig ontmoet en al onze spullen verzameld. Handschoenen, sokken, schoenen, helm, crampons (stijgijzers), gators (om je broek te beschermen tegen de scherpe crampons), ice axes en uiteraard al het klimmateriaal. Nog je eten en drinken, camera en actioncams in de tas proppen en om 9u ging onze heli die ons hoog op gletsjer af zou zetten. Het idee was dat we rond 4u weer terug zouden gaan en vanaf 3u zou het wat gaan regenen.
Had nog nooit in een heli gevlogen dus vond dit al geweldig, voor hen dagelijks werk, en dit is nog de kortste vlucht ook. Vliegen in een helikopter is echt 100x leuker dan in een vliegtuigje. Na een lekker scherp rondje om ons landingsveld de heli neergezet en uitgestapt. Wat een kracht komt er vanaf als dat ding weer opstijgt, je moet je spullen goed vasthouden. Vervolgens kwamen er nog 2 helis (met allemaal gidsen, wij waren de enige 2 klanten) dus nog 2x bijna omver geblazen. Toen de crampons omgedaan en uitleg gekregen over hoe ermee te lopen. Wat oefenheuveltjes en stapjes gedaan en uitleg gekregen over hoe we onze axe vast moesten houden en konden gebruiken tijdens het lopen. Het lopen op die dingen was wel ff wennen en mijn eerste stapjes waren nogal onwennig (aangezien mn knie niet zo van uitglijders houdt wilde ik dat risico vermijden). Na eenmaal het vertrouwen en de ervaring met de crampons te hebben is het ideaal lopen. Stuk gelopen en een mooie wand gevonden om te beginnen. Weer wat uitleg over hoe te klimmen, hele andere techniek dan het rotsklimmen en heel wat beter voor mijn knie, gewoon lekker in de muur rammen met je ijzers, eerst wat heen en weer gegaan op alleen de voeten en toen kwamen de ijsbijlen erbij. Zit ook echt weer een techniek in om ze in het ijs te slaan, en iets wat sneller door vrouwen opgepakt word dan door mannen aangezien de nadruk op finesse ligt en de mannen over het algemeen nogal de neiging hebben als een malloot te gaan zwaaien en rammen. Aangezien we allebei ervaring met rotsklimmen hadden scheelde dat weer alle uitleg over het zekeren en ging dat ook lekker vlot. Kon goed merken dat we allebei ook niet zo panisch waren om te vallen tijdens het klimmen en niet de hele tijd zo ellendig strak gezekerd wilden worden wat je vaak met de nieuwelingen hebt.
Terwijl Bia de route ging maken (het touw bevestigen) mochten wij nog maar even oefenen op onze techniek.
De eerste klim ging nog wat onwennig, je bent erg met je zwaaitechniek bezig en ik vond het lastiger te vertrouwen op de stevigheid van mijn ijsbijlen. Met je voeten heb je iets meer het idee het gevoel te hebben hoeveel stevigheid je hebt. Ook stond het idee van een ijsbijl in mijn gezicht vallend me niet echt aan. Gelukkig niet gebeurd, en iedereen is met al zijn tanden naar huis gegaan. Wel mn knie nog tegen het ijs geslagen, dus die is alweer mooi blauw.
Toen we allebei aan het rusten waren deed Passang nog even voor hoe het moest en dan lijkt het allemaal zooo makkelijk, verder leek het vooral zijn taak ons uit te lachen :p.
De volgende routes gingen al een stuk beter en toen zijn we verplaatst naar een volgende, stuk hogere, wand. Hoger is meteen een stuk zwaarder, de ijsbijl lijkt met elke zwaai een kilo zwaarder te worden en dat het een lichte overhang was hielp natuurlijk oon niet. Na ieder 6x waren we kapot (in ieder geval onze armen). Het was een prima score, de meeste mensen komen aan de 4-5x en de aziaten redden maar 2x. Omdat we lekker snel waren zijn we gaan lopen naar de onderste heli-plek. Een mooie wandeltocht van ruim een uur, onderweg nog prachtige formaties gezien van blauw ijs en in een smalle spleet gelopen. Inderdaad een paar druppels regen gehad, maar dat was het.
Onze helipiloot was erg grappig en omdat achterin Passang riep dat we naar de waterval moesten hebben we stiekem nog een kleine scenictour gehad. Volgens de piloot werden vervelende gidsen in de waterval (waarvan de rivier onder de gletsjes loopt) gegooid om vervolgens ergens stroomafwaarts weer opgepikt te worden.
Bij terugkomst alles weer uitgepakt en te drogen gehangen en vervolgens met Craig nog even een kop koffie gedronken en emailadressen uitgewisseld voor onze filmpjes en foto’s.

Begin inmiddels mijn lijf (vooral mijn armen) al te voelen, dus ik ga maar eens op zoek naar wat te eten en dan misschien nog wat foto’s uploaden voor ik het bed in duik. Afgezien van deze laatste dag denk ik dat ik steeds beter word in het kort en bondig opschrijven van mijn avonturen, het is niet dat ik minder doe of meemaak, integendeel zelfs. Ben ook helemaal into het meenemen van lifters, erg gezellig en zo hoor je nog eens wat anders dan kerstmuziek in de auto.